4 september 2006
Van op de trein zagen we een prachtige zonsopgang boven een kaal, eerder vlak landschap zonder enige bebouwing of ander teken van leven.
Eigenlijk kwamen we ’s morgens vroeg om half 8 aan de grens, maar hier braken we het record “wachten in de trein” want het duurde tot 13 uur eer we de trein uit mochten en China binnen konden gaan in Erlian.
Nu ja, als wereldreizigers hadden we wel tijd, dus hadden we daar eigenlijk geen problemen mee. En Gretel en Sebastian luisterden geduldig naar een luisterboek dat we meehadden op MP3.
Op de bus richting Beijing moesten we niet zo lang wachten. Om 14:30 konden we al opstappen. En zo zaten we onmiddellijk in bed, want het was een slaapbus met 32 bedjes van 45 cm breed.
Eigenlijk was dit een bus voor Chinezen. Toeristen nemen gewoonlijk de internationale trein naar Beijing. Maar deze bus was wel een heel stuk goedkoper en is op zich al een avontuur. Want ook hier werd zo goed als geen Engels gesproken en dus wisten we niet wanneer de bus halt zou houden, of we de mogelijkheid zouden krijgen om te eten ’s avonds, waar en wanneer we in Beijing zouden aankomen enz.
Het was dus wel spannend op de bus. Maar het eten kwam in orde, want op een gegeven moment moesten we allemaal de bus uit en volgden we de chinezen naar een soort refter waar rijst met gebakken bonen, selder en vlees te verkrijgen was. En het was lekker!
Wel werden we de hele tijd grondig bekeken door de chinezen en begreep Gerrit dat ze zich afvroegen of Sebastian nu een jongen of een meisje was. Ook waren ze aan het gokken van waar we kwamen. Groot was hun verwondering toen Gerrit hen in het Chinees kon antwoorden en zo wilden ze meteen een hele conversatie aangaan, maar hier had Gerrit het dan toch wel moeilijk mee. En ik? Ik glimlachte naar de Chinezen, want ik verstond geen woord van wat ze allemaal vertelden.
Maar ze zorgden goed voor ons, want toen we plots rond 3 uur ’s nachts in Beijing aankwamen, merkten we dat de bus op verschillende plaatsen stopte en mensen liet uitstappen.
Gelukkig had ik een plannetje bij van de jeugdherberg waar we wilden verblijven en toonde ik dat aan de Chinezen die begonnen te discussiëren. Op de vragen die ze me stelden, kon ik echter niet antwoorden, maar ik begreep dat één van de Chinezen ons zou helpen en dat we eerst nog wat mochten slapen. Dus sliepen we nog wat in de bus. Om 6 uur maakte hij me dan plots wakker, namen we snel onze rugzakken en volgden hem naar een andere bus. Een half uurtje later verlieten we dan deze stadsbus en hield hij een taxi aan. En zo reed hij met ons mee tot bij de jeugdherberg. Van een vriendelijke Chinees gesproken! En dan wou hij niet eens dat we de taxi betaalden of hem iets gaven om ons te helpen.

5 september
’s Morgens vroeg kwamen we dus aan bij de jeugdherberg. We konden onmiddellijk inchecken en naar onze kamer gaan. Snel kregen we een hotel-gevoel want alles was er heel nieuw en netjes. Ook de toiletten en de douches waren mooi verzorgd en het deed deugd eindelijk eens een warme douche te kunnen nemen.
Het kikkerde ons helemaal op en zo gingen we even later op stap door Beijing.
In de Verboden Stad wemelt het van de toeristen. Wij namen foto’s van keizerlijke poorten en gebouwen. En ondertussen namen de Chinezen foto’s van ons. Vooral dan van Gretel en Sebastian met wie ze zo graag samen op de foto wilden. Het leek alsof we zelf een attractie werden en ze bleven het maar doorvragen.
’s Avonds sliepen we dan heel vast in een ruim bed met mooi gewassen witte lakens. Ik genoot!

6 september
Ook vandaag werd het weer rijtje schuiven om met Gretel en Sebastian op de foto te kunnen. Vooral dan in het park rond de Hemelse tempel die we vandaag bezochten. In onze reisgids lazen we over offerceremonies en over het belangrijkste oneven getal in de chinese cijfermythologie: het getal 9. Dit vind je hier op verschillende manieren terug in de bouwkunst.
Beijing is een stad die volop bezig is met vernieuwingen. En de Chinezen weten waarom. Op het Tiananmenplein zien we een groot bord waarop afgeteld wordt naar de Olympische Spelen in 2008. Er worden ook al petjes, sleutelhangers, popjes enzovoort verkocht en ’s avonds op TV zingen de Chinezen over “One world, one dream” en de schone lucht die er zal zijn in 2008. (Auto’s op electriciteit.)

7 september
Er is een groot verschil tussen de arme Chinezen die hier leven in krottenwijken (vaak verscholen in smalle straatjes achter hoge muren) en de rijke Chinezen die je hier ziet rondlopen in Gucci-kledij en die gaan shoppen in chique winkelcentra waar de prijzen buitengewoon hoog zijn. In één van die shoppingmalls vonden we een standje van Leonidas-pralines en ook vonden we er repen Côte d’Or-chocolade. Heel duur, maar wel echt!
Langs de paleisgracht wandelden we vandaag werder naar het Jingshan-park, waar vele Chinezen aan het dansen waren.
’s Middags gingen we eten in een klein Chinees restaurantje. Op de menukaart stonden foto’s, dus dat was wel handig. Maar het eten zelf viel niet echt in onze smaak en was ook heel pikant. Tja, dat zal nog wel meer gebeuren, denk ik.

8 september
Om kwart over 7 stonden we klaar bij de receptie. Vandaag zou één van de hoogtepunten in onze reis worden. Het begon echter met een bomvol busje en een chauffeur die dringend wat verkeerslessen kon gebruiken. Hij slingerde van links naar rechts, reed op fietswegen of in de tegenovergestelde richting, wurmde zich al toeterend tussen andere wagens door enzovoort.
Gretel werd er misselijk van en een paar andere mensen die vooraan zaten, probeerden de chauffeur duidelijk te maken dat ze nog niet dood wilden. Maar erg veel veranderde er niet. Gelukkig brachten we het er levend van af en mochten we in Jin Shanling uit de bus.
En het werd een prachtige dag. Want, hoewel we dit niet op voorhand wisten, kregen we de opdracht om 10 km over de Chinese Muur te wandelen. Gretel en Sebastian wilden niet onderdoen voor volwassenen die het op en neer gaan op ongelijke trappen en stenen toch wel lastig vonden. Ze waren super-gemotiveerd en waren vastbesloten om als eersten van onze groep Simatai te bereiken.
Hoewel er regen voorspeld werd, kregen we een stralende dag. En daar was ik wel blij om, want op sommige stukken was het toch gevaarlijk. Nu konden we genieten van onze wandeling over dit immense bouwwerk en kregen we een prachtig landschap te zien.
De boeren uit de omgeving proberen een centje bij te verdienen door boeken, kaartjes, T-shirts enz. te verkopen. En één ervan wist wel heel goed hoe hij een gezin met kinderen kon benaderen. Super-vriendelijk hielp hij Gretel over moeilijkere stukken, haalde hij zijn beste Engels boven om wat uitleg te geven over de omgeving, wist hij ons te vertellen hoeveel torentjes we nog te gaan hadden voor we Simatai zouden bereiken enzovoort.
Hij liep twee uur met ons mee en dan zijn we toch maar gezwicht voor het boek dat hij ons wou verkopen. Het is inderdaad weer een extra gewicht in onze rugzak, maar het is ook een mooi aandenken en Gretel zou dit boek zo graag aan haar klasgenootjes willen tonen als we terug in België zijn.

9 september
Tijd om te wassen, te schrijven, te rusten en nog eens op het internet te gaan. Het doet ons plezier dat zovelen het leuk vinden om onze website te volgen. En ook de persoonlijke emailtjes lezen we graag. (Ons emailadres vind je onderaan op de eerste pagina van onze website.)

Op de markt waar we vandaag doorheen liepen, zagen we Aziatische delicatessen liggen: inktvissen, miljoenpoten, maden, zeeëgels, zeesterren, insecten op stokjes enzovoort. Leuk om eens naar te kijken, maar verder was dit niets voor ons ook al bleven ze roepen:
“Delicious food!”

10 september
Langs vele kleine winkeltjes met enthousiaste verkopers wandelden we vandaag naar de Lamatempel. Soms is het heel vervelend dat ze blijven vragen om dingen te kopen. En soms is het wel heel jammer dat we iets niet kunnen kopen, gewoon omdat er geen plaats voor is in onze rugzak. Maar Gretel kreeg, na een paar dagen, dan toch vleugeltjes met een toverstafje erbij. Ze liep er vandaag de hele dag mee rond, als een echt feetje.

11 september
Nadat we de rugzakken gepakt hadden, gingen we nog eens lekker eten in een lokaal Chinees restaurantje. Maïs met erwtjes en nootjes, gebakken tomaat met ei, dumplings met rundsvlees en natuurlijk ook 4 kommetjes rijst kwamen op de tafel. Nadien vertrokken we richting station waar we weer een paar uur te vroeg waren. Maar in de overvolle wachtzaal wisten we toch weer 2 stoelen te bemachtigen en konden Gretel en Sebastian rustig verderluisteren naar “De brief voor de koning.”
Eens op de trein bleek de drukte echter niet te verminderen. “Hardsleeper” betekende een lange gang met telkens 3 bedden boven elkaar. En overboeking blijkt ook hier te bestaan. We mochten dus al blij zijn dat we, helemaal bovenaan, 2 smalle bedjes hadden om in te slapen. Jongens bij elkaar, meisjes bij elkaar…. Gretel en Sebastian sliepen vrij goed. Gerrit en ik lagen zo stil mogelijk, maar wilden toch ook onze bagage wat in het oog houden.

12 september
We kwamen aan in Xi’an en stapten naar het Ludao-hotel dat dicht bij het treinstation gelegen is (zie Lonely-Planet-gids). Onderweg merkten we wel dat de GSM van Gerrit verdwenen was. Jammer, want die konden we eigenlijk wel nog goed gebruiken. Gelukkig bestaat het internet ook nog…

Op de wandeling door Xi’an, de vroegere hoofdstad van China, liepen we langs de 14 km lange, 12 m hoge stadsmuur. Het is een indrukwekkende getuigenis van het vroegere belang van de stad.
In de Klokkentoren werd vroeger de klok geluid om het openen van de stadspoorten aan te kondigen. In de Trommeltoren werden ’s avonds de trommels geslagen als de stadspoorten gingen sluiten.
We bekeken ze en wandelden dan terug langs de markt (waar we niet konden weerstaan aan enkele souvenirs) en langs de winkeltjes en restaurantjes, waar we af en toe onze neus liever dicht hielden.

13 september
Het was even zoeken eer we lijnbus 306 gevonden hadden, maar eens op de bus, bleek dat die toch een goede verbinding had met het terracottaleger dat we vandaag een bezoekje wilden brengen. (En het nemen van een lijnbus is ook veel goedkoper dan de speciale toerbussen die overal aangeprezen worden.)
Vooral Sebastian keek met grote ogen naar de ontzagwekkende keizerlijke garde, klaar voor de strijd. Hij meende er zelfs een zwaard te zien dat ook in één van zijn Rode-Ridder-boeken voorkomt!

14 september
Vandaag bleven we lang in bed liggen, want er stond ons een vermoeiende reis te wachten. Na het uitchecken in het hotel wandelden we naar de grote wilde-gans-pagode en aten we gebakken lotusharten, dumplings met garnalen gevuld en een soort gebakken rijstspaghetti met groentjes. Het was heel lekker.
De treinreis werd andere koek want Gerrit had enkel staanplaatsen kunnen kopen en als je weet dat de rit 18 uur zou duren, was dit geen prettig vooruitzicht.
Bij het opstappen vroegen we ons af waar we een plaats zouden krijgen in de trein en probeerden we nog een zetel of een bed te bemachtigen, maar er bleek echt niets meer vrij en er bleven maar mensen opstappen. Zo werden we, in het midden van een wagon met banken, ingesloten door Chinezen en de conducteur zei dat we onze rugzakken onder de banken moesten schuiven. Zo gezegd, zo gedaan en daar stonden we dan, in het gangpad, klaar voor een reis van 18 uur! Ik zag het eerlijk gezegd niet zitten. Dit leek op een overvolle trein in het spitsuur, waar je maar even op bleef. Wij moesten hier de nacht doorbrengen. En er bleven maar Chinezen bijkomen waardoor je dus ook amper plaats had om te staan en dus tegen elkaar aan stond.
Pas toen er geen kat meer bij kon, vertrok de trein.
Gelukkig zijn onze kindjes wel geliefd bij de lokale bevolking en mochten zij al snel op de schoot zitten. De Chinezen waren overigens wel vriendelijk. Ze vonden het tof dat we geïnteresseerd waren in hun taal en dus kregen we wat les. Om de tijd te doden, leerde ik een paar Chinezen OXO spelen. En zo mocht ik, na een tijdje, bij een vriendelijke man, op het hoekje van zijn bank zitten.
Maar 18 uur is lang, lang, lang!
Sebastian viel in slaap bij een studente. Gretel is echter al een heel stuk zwaarder. We kwamen op het idee om een slaapmatje uit te rollen tussen de benen en onder de bank door. En daar viel ook zij al snel in slaap. En zij lag uiteindelijk niet zo slecht, want iedereen die zich in het gangpad bevond, werd regelmatig geplaagd met het feit dat er mensen door moesten om naar het toilet te gaan. Zelfs een karretje met eten werd af en toe door het gangpad geduwd waarbij iedereen nog eens extra tegen elkaar en over de banken gepropt werd. Om het toilet te vermijden, probeerden wij alvast zo weinig mogelijk te eten en te drinken.

15 september
Na middernacht werd het in de trein nog lastiger want de mensen met een zitplaats vielen in slaap. Wij vochten tegen de slaap, probeerden het de kindjes zo comfortabel mogelijk te maken en telden af. Aangezien ik nauwelijks mijn benen kon bewegen, liet ik mijn tenen op en neer gaan, probeerde ik te spelen met fantasietjes in mijn hoofd en bedacht ik steeds maar: “Dit gaat wel over!”
Ik was dan ook heel blij toen de duisternis verdween en we weer wat naar buiten konden kijken. Mijn oogleden waren zwaar en mijn hoofd tolde, maar we moesten volhouden, ook al was het super-lastig.
Doordat de trein vertraging had, werd het middag eer we de trein konden verlaten, maar we geraakten wel snel in een Chinees hotelletje, waar een douche en een bed ons weer nieuwe energie gaven.
We namen contact op met een collega van Gerrit die ons ’s avonds welkom heette in Suzhou. Hij nam ons mee naar een appartementje waar we verder zouden kunnen verblijven. We kregen een thuis-gevoel en zagen het weer helemaal zitten.

16 september
Ons appartementje is gelegen in de wijk “Regent of the park”. Zoals elke wijk hier wordt ook die bewaakt door 2 agenten en heb je een speciaal pasje nodig om er binnen te mogen. Het lijkt wel een beetje alsof we nu een Chinees paspoort hebben.
Gretel en Sebastian vinden het leuk dat ze nu weer eens een eigen kamer en een eigen bed hebben en er is zelfs een “klasje” met 2 bureautjes.
We lieten onze vrienden van vroeger weten dat we in Suzhou waren en onmiddellijk werden we uitgenodigd om ’s avonds iets samen te gaan eten. Het restaurant bestond uit verschillende kamers waarin telkens een grote ronde tafel stond. In het midden daarvan stond een draaiplateau waarop heel veel schoteltjes met echt Chinees eten gepresenteerd werden. Wij kregen de “eer” om als eersten te proeven van elk schoteltje, al zag het er soms heel raar uit. Gretel en Sebastian konden het dan ook niet verbergen als ze iets helemaal niet lekker vonden. Gelukkig smulden ze wel graag van de eendenboutjes en de loempia’s.

17 september
In het “klasje” werden de werkboekjes bovengehaald en gingen Gretel en Sebastian goed aan de slag. ’s Middags werden we dan opgehaald door een collega van Gerrit die ons ook mee uit eten nam.
Nadien gingen we wandelen aan het meer waar grote, nieuwe appartementsgebouwen als paddenstoelen uit de grond schieten.
Op de terugweg deden we dan grote inkopen in de Carrefour waar we opnieuw “Chavroux geitenkaas” vonden. Ook kochten we er grote platte borden en bestek zodat we weer eens op een Belgische manier zouden kunnen eten.

18 september
Met de trein reden we naar Shanghai waar we in de Indische ambassade een visum gingen aanvragen. Een paar uur later verplaatsten we ons dan naar de Belgische ambassade i.v.m. onze oproepingsbrief voor de verkiezingen op 8 oktober.
Nadien wandelden we nog even langs de Bund in Shanghai en namen dan de trein terug richting Suzhou.


19 september
Een rustige dag vandaag. Ons voornaamste doel was om een plaats te vinden waar we gemakkelijk op het internet konden gaan. En dit lukte gedeeltelijk. We vonden 2 plaatsen waar we zonder problemen onze e-mails konden lezen. De verbinding met onze website echter viel steeds weg.

20 september
Wat een ontdekking! In de wijk waar we verblijven bevindt zich een prachtig complex met 3 zwembaden, bubbelbad, stoombad en een sauna! Gretel en Sebastian waren dolenthousiast en dus besloten we maar onmiddellijk van deze luxe te proeven.
’s Avonds hadden we onze Chinese vrienden uitgenodigd. We zouden hen eens iets anders voorschotelen dan de Chinese kost die ze hier zo gewoon zijn. Maar met beperkt kookgerei en beperkte voedingsmiddelen was dit niet zo eenvoudig.
Bij de geïmporteerde producten in de Carrefour vonden we echte spaghetti, pesto en geitenkaas. Wij zijn er dol op en het leek ons wel leuk Wu en Chen eens spaghetti te leren eten met een vork en een lepel, dus was de keuze snel gemaakt.
Het soepje dat we hen eerst aanboden (broccoli, wortel, aardappel, kruiden) aten ze vlot op. Al slurpten ze wel enorm van de lepel, alsof ze bang waren om die in hun mond te steken.
Het bord spaghetti, versierd met tomaatjes, vlees en Parmezan vonden ze er heel mooi uit zien. We toonden hen hoe ze dit netjes konden opeten met vork en lepel. Maar helaas gaven ze hun “beleefde” pogingen vrij snel op en slurpten ze de spaghettisliertjes naar binnen. Ik denk dat ze het ook niet echt lekker vonden, maar dat hebben ze ons niet verteld. Ze merkten wel dat Sebastian met heel veel smaak 4x meer at!
De heerlijke rode wijn in hun glas bleef eveneens zo goed als onaangeroerd. Nu ja, dit was voor hen dan ook een eerste kennismaking met een volledig andere smaak. Het werd voor de rest wel nog gezellig en ze gaven ons nog wat tips i.v.m. onze verdere plannen.

21 september
Op zoek naar schoenen vandaag. Want Gerrit zijn schoenen gingen stuk en mijn zware wandelschoenen passen niet echt onder een kleedje. Ik vond al snel iets dat paste. Gerrit daarentegen, had met zijn maat 44 zo goed als geen keuze en moest zich tevreden stellen met teenslippers.

22 september
Gerrit ging vandaag alleen naar Shanghai om onze paspoorten af te halen. Sebastian, Gretel en ik speelden ondertussen “schooltje” en genoten nog eens in en bij het zwembad.

23 september
Voor elke rit een andere prijs, dat lijkt hier de normale gang van zaken te zijn. De ene bus is van de ene maatschappij, de andere bus van een andere. Dat betekent dan ook een andere prijs, hoewel volledig dezelfde weg afgelegd wordt. Ook voor de treinrit tussen Suzhou en Shanghai betaalden we reeds 4 x een andere prijs en niemand die daar uitleg kan over geven. Dat is gewoon zo (ook al ligt de ene keer de prijs 3 x hoger als de andere keer).
Maar voor de rest kunnen we ons wel prima verplaatsen met het openbaar vervoer. Er zijn bussen genoeg en op de kaart kan je de buslijn mooi volgen.
Op de markt waar we vandaag waren, werden verschillende levende dieren verkocht: spartelende vissen, palingen, krabben, garnalen, eenden,… Klaar voor in de pan! (Maar wij laten deze bereiding liever aan anderen over.)
We kochten er wel vers fruit, groenten en loempia's.

Zondag 24 september
We werden uitgenodigd om mee te gaan naar de internationale kerk (voor vreemdelingen) en dat deden we dan ook. De bus bracht ons, samen met andere buitenlanders die meestal voor een paar jaar in deze wijk wonen, naar een groot nieuw gebouw. We namen plaats in het auditorium op de vierde verdieping en zo begon de viering. Een powerpointpresentatie toonde de tekst waardoor iedereen de eenvoudige, maar mooie liederen kon meezingen.
Verschillende mensen namen vooraan het woord om God te loven en te danken, er werd gepreekt, er was een geloofsbelijdenis en op het einde werd brood en wijn doorgegeven om samen te delen. Nadien werd een micro doorgegeven zodat nieuwe mensen zich konden voorstellen. Gerrit deed dat prima.
Na de middag wandelden we nog door de winkelstraat waar we enkele kleine Engelstalige boekjes kochten, papier, penselen, inkt en verf. Gretel en Sebastian zagen hier immers al heel mooie "kunstwerken" en willen graag ook nog eens zelf aan de slag gaan.
Toen we 's avonds bij Wu en Chen mochten gaan eten, kregen we weer zeer veel; waaronder ook krabben, zoals we er gezien hadden op de markt.

Maandag 25 september
De wekker liet ons weer eens wat vroeger opstaan, want het was tijd om naar school te gaan.
De leerkracht Engels stond ons op te wachten aan de schoolpoort en gaf onmiddellijk een uitgebreide rondleiding. Ze vertelde dat dit eigenlijk maar een kleine school was, want er waren slechts 1000 leerlingen. Ik slikte even. Klein???!!!
De gebouwen telden 4 verdiepingen, er waren verschillende speelpleinen en een groot sportveld met looppiste. Rond de sporthal liggen de muziekklassen en er zijn ook speciale klassen om te knutselen en met wetenschap bezig te zijn. Voor deze vakken, zoals ook voor het vak Engels, hebben de kinderen dan ook steeds een speciale leerkracht. De eigen klasleerkracht geeft eigenlijk alleen taal en wiskunde. Als een leerkracht geen les hoeft te geven, kan zij werken in haar eigen kantoortje waar elke leerkracht natuurlijk over een computer beschikt.
Ook in elke klas vind je een computer en een projectieTV.
De leerkrachten zijn blij dat de regering sinds enkele jaren steeds meer geld aan het onderwijs geeft. Maar klassen van 45 à 50 leerlingen vinden ze wel groot. En er is inderdaad ook heel weinig ruimte over in de klas.
Het belteken werd sinds enkele jaren vervangen door muziek die uit de luidspreker komt. Wel grappig voor ons, want daar hoorden wij plots de melodie van "We wish you a merry Christmas (3x) and a happy new year!" Niet dat dit de eerste keer was voor ons in China, want je hoort hier ook regelmatig "Jinglebells". En in een restaurantje flikkerden de lichtjes rond een plaat met "Merry Christmas". Maar wij zijn het niet gewoon om het hele jaar door in een kerstsfeer te vertoeven. Ik denk dat ze hier gewoon niet begrijpen dat dit kerstmuziek is.
Nu ja, voor de kinderen hier is het een sein om naar de eigen klas te gaan en dat deden ze wel.
Tijd om de lessen te laten beginnen en zo mocht ik al snel ook mijn ding doen en de kinderen een Engelstalig liedje aanleren.
's Middags aten we samen met de kinderen een warme maaltijd in de klas. Nadien gingen Gretel en Sebastian liever wat naar de rustige bibliotheek. Op de speelplaats hingen de Chineesjes immers rond hen en hadden ze soms nauwelijks plaats om te bewegen. Maar ze vonden het wel tof eens in een Chinese school geweest te zijn.

26 september
Vandaag stapten we op een propvolle bus met de bedoeling naar de West Hills Scenic Zone te rijden. Een uurtje later en enkele bruggen verder, kwamen we inderdaad redelijk in de buurt, maar bleek de eindhalte van de bus zich aan de andere kant van het eiland te bevinden. Wel stonden we daar aan de ingang van de "Linwu Cave". Langs kronkelende paadjes stapten we door het park en kwamen bij de ingang van een grot. Een bordje vertelde ons dat de mensen vroeger dachten dat er een draak woonde in deze grot. En toen krabbelde onze ridder plots terug. Gretel en Gerrit verdwenen snel in de donkere grot. Sebastian echter zag het niet zitten en wou niet in de grot gaan. Hij zei dat hij wel wist dat er geen draak was, maar hij had nu gewoon geen zin om in een grot te gaan. De angst stond op zijn gezicht te lezen!
Ik bleef dus met hem even zitten bij de ingang. Maar Gretel en Gerrit bleven weg en zelf was ik toch ook nieuwsgierig naar wat er in de grot te zien was, dus nam ik Sebastian op mijn rug (onder protest) en ging zo de grot in.
De temperatuur was er aangenamer dan de hitte buiten (36°C) en al snel kreeg ik een sprookjesgevoel in een ondergrondse wereld. Geen stalagmieten of stalactieten hier, maar smalle paadjes langs rotsen, stenen en ondergrondse meren, verlicht in diverse kleuren. Omdat de doorgang vaak nogal nauw was, moest Sebastian dan ook zelf stappen en kreeg hij toch vertrouwen in het geheel. Even later liep hij op kop en riep hij uit hoe mooi alles wel was.
Terug buiten beklommen we dan de berg naar de tempel van waar we een mooi uitzicht hadden op de omgeving.

27 september
Vandaag gingen we wandelen langs het Shangfang Hills State Forest Park. Omdat voor het park zelf weer een toegangsprijs gevraagd werd, wandelden we in de straatjes errond. Toch konden we de pagode boven op de berg en de grote lachende boeddha op de andere berg duidelijk zien. We passeerden Chinezen met karren vol groenten en fruit en proefden een speciale vrucht: een soort noot in een rood omhulsel met stekels. De kinderen vonden het niet lekker, wij vonden de smaak vrij neutraal.

28 september
Met de bus reden we weer naar het centrum, waar we gingen eten in een Japans restaurant. Heel speciaal omdat we rond de bakplaat zaten en de kok het eten voor onze neus klaarmaakte. Niet alleen mooi om te zien. Het was ook super-lekker!
Daarna wandelden we naar The Humble Administrator’s Garden, een van de bekendste tuinen in Suzhou. Het was er zalig wandelen en ook Gretel en Sebastian vonden het plezant om over de zigzagbrugjes en langs de vele kleine paadjes naar verschillende paviljoentjes te lopen. Helemaal de max vonden ze wel de rotspartijen waar ze onderdoor en bovenop verschillende gangetjes vonden. Dit was nog beter dan een speeltuin en ze speelden er dan ook een hele tijd terwijl wij rustig toekeken.
Voor de wandeling terug naar de bushalte bleef dan ook niet veel energie meer over waardoor we dan toch eens gebruik maakten van een fietstaxi. Eens op de bus vertrok Sebastian naar dromenland. Het was een mooie dag geweest!


29 september – 2 oktober
Regenachtig weer zorgde ervoor dat we niet veel speciaals deden. Ik hield me bezig met het huishouden, de bereiding van “Westers eten” en las op mijn gemak een Engelstalig boek in de zetel.
Gretel en Sebastian deden hun schoolwerk, gingen aan de slag met verf en zwarte inkt en speelden winkeltje op Chinese wijze. Ze kennen de woorden “very cheap, good price for you, beautiful, look” al zeer goed. Gerrit ging even op stap om DVD’s te kopen (spotgoedkoop hier) en zo bekeken we dan ook eens een filmpje.

3 oktober
De uitnodiging van de zus van Chen bracht ons vandaag naar weer een ander deel in Suzhou. Bij het binnenkomen kregen we zoals gewoonlijk sloffen om aan te trekken en moesten we snel in de zetel gaan zitten. De TV werd aangezet, er werden ons peren en nootjes aangeboden en Gretel en Sebastian toonden fier de tekeningen die ze gemaakt hadden voor de 12-jarige dochter. We kregen foto’s te zien van verschillende plaatsen die zij bezocht hadden in China en Cassy (zo noemden we het meisje, want we konden haar Chinese naam niet onthouden) speelde 2 prachtige muziekstukken op de piano.
Bij het middagmaal kwam weer heel veel eten op tafel. Sebastian at het liefst de kippenboutjes en worteltjes, Gretel was verzot op de groene bonen die ze uit het harige jasje haalde. Maar naast de vis, de krabben en het andere vlees in verschillende kommetjes waren vooral de eendentongen het vreemdst. Een nieuwe delicatesse die we zeker moesten proberen.
Ik besloot vooral aandacht te geven aan de verschillende groenten die best wel lekker waren. Ik at baby-bamboestokjes, iets wat leek op schorseneren en nog vele andere groenten die enkel een Chinese naam lijken te hebben. Er was weer eten in overvloed.
Na de middag maakten we een korte wandeling en namen Wu en Chen ons mee naar de markt. We zouden ’s avonds immers samen dumplings maken. We probeerden hen te overtuigen niet te veel te kopen, maar opnieuw werd de tafel ’s avonds net een buffet met verschillende kommetjes en eten in overvloed. Gelukkig viel alles wel in de smaak en hebben Gretel en Sebastian ook een goede eetlust. Ze lijken weer in een groeiperiode te zijn.

4 – 5 oktober
Wat rondkuieren in de stad, schoenen kopen voor Gretel (ze heeft nu plots al maat 36), kijken naar dansende fonteinen, eens frietjes eten,… gewoon "vakantie op 't gemakske".

6 oktober
Normaal gezien sluiten de Chinese tuinen de deuren om 18 uur, maar vandaag was er, bij volle maan, een speciaal avondfeest in de tuin rond de Ruigang Pagoda. Alles was mooi verlicht, verschillende groepen zorgden hier en daar voor een dansje of muziek en natuurlijk kon je ook door de tuin wandelen. Bij de klokkentoren mochten Gretel en Sebastian de klok eens laten luiden en op de verdedigingsplaats (want de tuin ligt bij de dikke muur die zich vroeger rond Suzhou bevond) probeerden we het boogschieten eens uit. Onze kadetjes waren dolenthousiast en hadden eigenlijk geen zin om om kwart voor 10 de bus naar huis terug te nemen.

7 oktober
Vandaag kwamen we te weten dat we gisteren op het moonfestival aanwezig waren. Yee en Ling brachten mooncakes voor ons mee en wij lieten hen proeven van onze zelfgemaakte vol-au-vent met aardappelpuree en groentjes. Het viel goed in de smaak.

8 oktober
Verkiezingen in België. We laten een formulier uitprinten en stappen ermee naar een politiebureau. We hebben immers een stempel nodig die bewijst dat we vandaag niet kunnen stemmen.
Maar dat begrijpen ze hier niet. We worden van het ene bureau naar het andere gestuurd en met de politiewagen naar een derde kantoor gebracht. Tot ze uiteindelijk besluiten het hele gezin in te schrijven in de stad (met natuurlijk het nodige papierwerk erbij). Maar we slagen erin buiten te komen met een bewijs dat we op 8 oktober 2006 niet in België waren.

9 oktober
In het zijdemuseum leerden we iets over de geschiedenis van Suzhou. We zagen er oude stoffen en weefgetouwen, maar ook rupsen die fijne draadjes tot een cocon vormden. En het is deze cocon die dan ontrafeld wordt tot zijdedraadjes of vlak uitgetrokken wordt om er een deken van te maken.
De vele winkels in de buurt proberen je te overtuigen zijde te kopen. We mochten zelfs kijken naar een modeshow waarin vooral zijden kleedjes aan bod kwamen. En Gretel kreeg zin om een kleedje te passen.
Na het middageten (dumplings) stapten we weer de bus op richting Tiger Hill. Deze heuvel wordt zo genoemd omdat men zegt dat hier een witte tijger verscheen bij de begrafenis van een keizer.
We kochten een toegangsticket en gingen wandelen tussen de bamboeplanten en langs bonsaiboompjes. De trappen brachten ons bij de scheve pagode en even verder zagen we een waterval. Allemaal heel rustig… tot we plots tromgeroffel en muziek hoorden. De hele middag werden we verrast met prachtige optredens. Gretel en Sebastian vonden de draak heel leuk, maar trokken ook grote ogen bij de acrobaten. En de kledij van de danseressen was betoverend.
Had het moonfestival hier nog iets mee te maken? Dit hadden we niet verwacht, maar we vonden het super!

10 oktober
Vandaag lieten we ons wekken om kwart voor 6. De school die we vandaag een bezoekje brachten, begon immers vroeg. De 5000 leerlingen kwamen toe tussen 07:15 en 07:45 waarna ze onmiddellijk in de klas begonnen met het maken van oefeningen of het verbeteren van hun werk.
Na de eerste les werden rijen gemaakt op de grote speelplaats en luisterde iedereen naar het nationale volkslied. Vervolgens deden ze een beetje lichaamsbeweging op muziek (een rijtje gekende oefeningen). Daarna ging iedereen weer naar de eigen klas.
De kinderen waren heel nieuwsgierig naar wie wij waren, dus stelden we ons voor. De juf gaf vervolgens ook nog wat uitleg over België en toonde ook de vlag (op de computer). Ze vroeg of ik het Belgische volkslied wou aanleren aan de kinderen, maar dat zag ik niet zitten. Wel leerde ik hen een Engels liedje aan dat ze heel leuk vonden en op het einde wilden ze allemaal handtekeningen van ons.

11 oktober

Bussen brengen ons naar steeds nieuwe plaatsen.




Vandaag gingen we naar de Yingong Pagoda bij Lingyan Hill. We beklommen de berg en wandelden rond de vijvers. Maar een leuke verrassing was wel het avonturenparcour bij dit domein met o.a. een (in België zeker niet goedgekeurde) hangbrug over water.

‘Avonds kregen we bezoek uit Brugge (collega’s van Gerrit) en was Gretel heel blij met de pot Nutella-choco die ze kreeg. Heerlijk die smaak!
12 oktober

Terwijl Gerrit informatie verzamelde over treinen, bussen en logement voor onze verdere plannen, trok ik met Gretel en Sebastian “op schoolreis” naar het pretpark in de buurt.
SUZHOU AMUSEMENT LAND
In het sprookjeskasteel ontdekten we vele gekende figuren en zag Sebastian even verder plots “Manneken Pis” opduiken? Ja hoor! Die kennen ze hier! Hij had een plaats gekregen in de buurt van de Eiffeltoren.
Verder was het pretpark minder uitgebreid dan een pretpark in Europa, maar de prijs lag dan ook heel wat lager en er was toch genoeg voor een dagje pret, draaien, zwieren en botsen. Een topdag voor de kindjes!

13 oktober

Wu en Chen namen ons ’s avonds mee naar een groot gebouw met vele kleine kamertjes. Ze hadden nog een koppel uitgenodigd en zo zaten we, in één zo’n kamertje, alle 8 rond een TV en kregen 2 micro’s in onze handen. Klaar om karaoke te zingen! Het werd een plezante avond waarbij iedereen aan bod kwam en we heel wat gelachen hebben.

14 oktober

Vandaag kwamen Wu, Cassy en haar vader op bezoek in ons appartement. We speelden “Score” met 5 dobbelstenen, luisterden naar Vlaamse muziek (K3 mocht zeker niet ontbreken), leerden hen de vogeltjesdans dansen en boden hen een Vlaamse maaltijd aan. Borden en bestek lagen klaar, maar toen ik kommetjes met groenten en aardappelpuree op tafel zette, namen ze die lepels en begonnen ze daarmee te eten. Bij de Chinezen horen messen immers niet op een tafel omdat die een teken van vijandigheid zijn. En eten met mes en vork zagen ze helemaal niet zitten.

15 oktober
De laatste dag dat we rustig kunnen genieten van ons appartement, alles opruimen en onze rugzakken weer klaarmaken.


16 oktober
We kochten onze ticketten om morgenvroeg naar Huangshan te vertrekken en brachten onze website in orde. Op de bus ontmoetten we een Chinese die graag wat Engels oefende. Ze wou onze laatste avond in Suzhou graag met ons delen en dus gingen we 's avonds samen iets eten. Ooit al ijs met tomaatjes gegeten?

17 oktober
Het leek nog midden in de nacht toen we om 5 uur het hotel verlieten en, met onze rugzak op, door de donkere straten stapten. Op de lange-afstandsbus was het rustig. Er waren wel weer Chinezen die nootjes uitspuwden op de grond, maar dat zijn we ondertussen ook al gewoon. Er stond nochtans een vuilbak in het gangpad, maar even later bleek dat die een andere bestemming kreeg. Er was immers een peutertje op de bus dat blijkbaar een plasje moest doen. En dus hield oma hem boven de vuilbak. Maar goed mikken kon het kindje nog niet, dus was het af en toe gewoon op het gangpad. Maar niemand die opkeek, het zou wel opdrogen….
Gelukkig zaten wij wat meer achteraan in de bus en hadden geen last van geurhinder. Buiten zagen we het landschap veranderen. Er kwamen heuvels, kleine dorpjes, tunnels door bergen en om 13 uur kwamen we aan bij de eindhalte. Daar was eigenlijk niets te zien. Enkel taxichauffeurs die ons ergens naartoe wilden brengen. We wisten totaal niet waar we waren en konden enkel op een kaart aanduiden waar we wilden zijn. En blijkbaar was dit nog een goed uur rijden, kronkelend en toeterend de bergen door.
Hij bracht ons ook niet naar het hotel dat we hem gevraagd hadden. We vermoedden dat hij in het kleine hotel waar hij ons naartoe bracht zijn procentje kreeg. Maar de hoteluitbater was vriendelijk en verzekerde ons dat we mooie wandelingen zouden kunnen maken, dus bleven we daar maar. (De taxirit was al duur genoeg geweest.)
En even later gingen we door de regen op stap. Volgens de hoteluitbater was het immers al te laat om met de bus naar het grote park van de Yellow Mountains te gaan. Dus wandelden we wat rond in het dorpje, maar daar was eigenlijk niet veel te zien. We besloten net terug te keren naar het hotel toen een Chinees koppel ons prenten toonde van een mooie waterval waar ze ons naartoe wilden brengen. En ze vroegen slechts 20 yuan voor de rit heen en terug. We besloten het te doen en even later stonden we in Huangshan bij de 9-draken-waterval. (Ingang: 32 yuan)
Het regende en we waren kletsnat, maar we waren blij dat we er waren. Het was prachtig. Gretel en Sebastian gingen van de ene "Wauw" naar de andere. Langs de trappen klommen we omhoog, genoten van het uitzicht en keken verwonderd naar de gele kleur in de rotsen, de diepe poelen met helder water en de sloten die boven de waterval door mensen opgehangen werden. Weer iets dat geluk kan brengen!

18 oktober
5:30 uur werden we gewekt want het was tijd om naar de Yellow Mountains te gaan. Een taxi bracht ons tot bij de ingang van het grote park, waar we om 7 uur de kabellift naar boven namen. We waren blij dat we er zo vroeg waren, want even later bleek er een wachtrij van meer dan 2 uur te zijn bij de kabellift. We wandelden langs oude mooie bomen, waaronder een liefdesboom en een pauwenboom, zagen pijnbomen die op rotsen leken te groeien en stapten naar de aangegeven uitkijkpunten. Daar konden we echter niet veel zien, want we stapten tussen de wolken en zagen vooral een witte mist. Heel jammer. Maar ja, het weer heb je nu eenmaal niet in de hand. Na 7 km boven rondgewandeld te hebben (vele trappen op en neer), besloten we ook de afdaling van 7 km te voet te doen. En hier schrokken we wel van de mannen die met een bamboestok op hun schouders heel veel gewicht naar boven droegen. Er waren er, beladen met groenten en fruit, met planken en met lakens. Maar we zagen er ook die gasflessen en bierbakken naar boven zeulden. Ze hadden wel spieren, die mannen, maar ook een kromme rug en blauwe plekken op hun schouders. We begrijpen niet hoe men zulke arbeid kan vragen van die mensen (7 km lang trappen opstappen), terwijl er boven hun hoofd een kabellift toeristen naar boven brengt.
Het plattelandsleven hier verschilt enorm met het leven in de stad. Dat merken we ook als we met de bus richting Hangzhou verder reizen. De boeren hier doen alles nog met de hand en vrouwen wassen hun kledij in de rivier.
Als we na 5 uur rijden in Hangzhou aankomen, kopen we onze treinticketten naar Xiamen en zoeken een goedkoop hotelletje om te slapen.

19 oktober
Weer heel vroeg opgestaan, want we wilden toch ook iets van Hangzhou zien. En zo wandelden we langs het West Lake, waar vele Chinezen Tai-Chi-oefeningen deden.
Tegen 11 uur gingen we naar het station waar we in de wachtzaal rijst met groentjes aten en vervolgens op de trein stapten richting Xiamen, klaar voor een reis van 26 uur.
Gretel en Sebastian hadden een kinderkaartje. Dit betekende dat ze geen eigen bed hadden en we de 4-persoonscoupé dus moesten delen met 2 Chinezen. Gelukkig heel rustige, vriendelijke en nette jongemannen. (Na de treinreis van Xi'an naar Suzhou was zo'n bed op de trein ook echte luxe!)

20 oktober
Op de trein probeerden we zo veel mogelijk te rusten, want we hadden vermoeiende dagen achter de rug, die we ook in onze kuiten voelden. Maar we kregen veel tijd, want de trein liep een vertraging op van 6 uur.
In Xiamen, uitgeroepen tot de beste plaats om te wonen in China, kwam Danny ons ophalen en bracht hij ons naar een klein gasthuisje, waar we een verzorgde kamer met douche en toilet kregen. Op het balkon hadden we zelfs een beetje zeezicht.
's Avonds aten we barbecue in een klein straatje en ontdekten weer nieuwe specialiteiten. Ik vond de "eierplanten" heel lekker. Gerrit at liever een oester en een inktvis op een stokje. Ook komkommers en boontjes op stokjes werden op de barbecue gelegd en waren heel lekker.

21 oktober
Op het eiland Xiamen, dicht bij de Chinese kust, is het zalig buitenkomen 's morgens. Een aangename temperatuur, zalige zeelucht en nette straten. Je hebt hier de zee en het strand, maar ook bergen en rotsen. Omwille van die rotsen is het hier niet gemakkelijk om te bouwen. Om de grond effen te maken gebruiken ze dynamiet. Vanuit Danny zijn appartement konden we zien hoe ze hierbij te werk gingen.
Na een heerlijk middagmaal, waarbij we de schelpen en de vissen mochten aanduiden die we wilden eten, genoten we van het strand en gingen we zwemmen in de zee. Gretel en Sebastian vonden het leuk om nog eens in het zand te spelen en ze vonden ook mooie hoorntjes in het zand.
's Avonds aten we sashimi. De verse rauwe vis, waaronder zalm en tonijn, moesten we eerst in de wasabi doppen alvorens op te eten. Volgens Danny zorgt dit kruid er immers voor dat eventuele microben het in je maag niet overleven. Dit was wel vrij straf, maar we smulden ervan! En ook de rest van het buffet, waar we zelfs aardappelkroketjes vonden, was overheerlijk. We aten allemaal ons buikje vol en sloten af met wat fruit: een guava, meloen en mini-mandarijntjes.

22 – 23 oktober Rustig aan het strand gezeten en wat geschreven. We gingen ook eens naar de universiteit hier. Dit lijkt op zichzelf al een kleine stad. Gerrit en Sebastian lieten er hun haar knippen. Het meisje achter de balie rekende 10 yuan per persoon. De kapper zelf gaf haar stiekem een stamp en vroeg ons 15 yuan te betalen (= 1,6 euro). We gingen nog nooit zo goedkoop naar de kapper. Op de bus ontmoetten we een Amerikaan die hier woont met zijn vrouw en 4 kinderen. Nadien bracht hij ons een boek over Xiamen, leuk en vlot geschreven door een professor aan de universiteit hier. Heel interessant. 24 oktober De bus reed niet zoals we het verwacht hadden (volgens de kaart), dus deden we gewoon wat “sightseeing” en keerden met dezelfde bus terug. We maakten wel nog een mooie wandeling langs het strand en over de houten paadjes langs de rotsen. 25 oktober De veerboot bracht ons naar Gulanyu, een speciaal klein eilandje, waar motoren niet toegelaten worden. Je verplaatsen mag je er enkel te voet of met de electrische busjes die er rondrijden. Toeristen kunnen er verschillende parken bezoeken, maar wij wandelden gewoon wat rond in de gezellige straatjes waar muziek je in de oren klinkt en zochten dan ook het strand op. Bij eb klauterden Gretel en Sebastian op en over de rotsen. Bij vloed bleven we op een rots zitten en genoten van het geluid van de golven. Op een zandstrand een eindje verder ontdekten we een nieuwe manier om het water op te gaan, nl. in een grote doorzichtige bal. Dit wilden Gretel en Sebastian heel graag proberen. Het was niet gemakkelijk, maar ze vonden het wel super-leuk! En dit is echt iets voor de Chinezen hier. Ze moeten er immers geen zwemkledij voor aantrekken. Ze kunnen gewoon hun lange broek en T-shirt aanhouden om het water op te gaan. 26 oktober We zagen reeds enkele mannen de zee in gaan om te zwemmen, maar vandaag zagen we de eerste vrouwen die gingen zwemmen. Niet in badpak of bikini natuurlijk, wel in hun pyama (lange broek en lange mouwen). Ze zijn hier immers erg op hun hoede voor de zon. Hoe witter, hoe mooier (hoe hoger van klasse) is hier de regel. En dus beschermen ze zich tegen de zon door lange broeken te dragen en steeds met een paraplu (als parasol) rond te lopen. En voor diegenen die toch een kleurtje zouden krijgen …. Geen probleem! In supermarkten en winkelcentra is er een groot aanbod van “witmakende crèmes”. 27 oktober Elke dag zien we hier naast het strand een bus stoppen met vele bruidpaartjes erin die op het strand foto’s willen laten maken. Het ene na het andere koppeltje wordt in een geposeerde houding geplaatst, hoofdjes worden goed gedraaid, met wit poeder worden ze nog wat bleker gemaakt en klik, ze staan op de foto. Het is hier big business. Even verder hield een andere ploeg zich dan bezig met het maken van reclamefoto’s voor de nieuwe Citroën C2. Natuurlijk met enkele Europeanen erbij, want niemand hoeft te weten dat die foto’s eigenlijk hier in China gemaakt worden.

28 – 29 oktober
Lyre vond heel goedkope vliegticketten voor ons en zo beslisten we om het vliegtuig te nemen naar Chengdu i.p.v. een paar dagen met de trein te reizen (waarbij enkel “hardsleeper” mogelijk bleek).
We konden dus nog even van Xiamen genieten en deden dat dan ook bij de golven van de zee, in het Zhongshan Park (waar Gretel en Sebastian een zandschilderijtje maakten) en aan tafel met een gezin uit de U.S.

30 oktober
Het was 11 uur toen ons vliegtuig in Chengdu landde. We namen onze rugzakken weer op onze rug en gingen op zoek naar bus 303. Aan de buschauffeur toonden we waar we wilden uitstappen en zo kregen we op de bus een eerste beeld van opnieuw een heel grote stad met miljoenen inwoners. Eenmaal uitgestapt, moesten we even zoeken naar het guesthouse, maar we vonden wel een gezellige straat waar tromgeroffel en dansende mensen ons leken te verwelkomen.
Sim’s Cozy Guesthouse bevond zich in een klein straatje achter de Wenshu Temple. We namen onze intrek in een kamer met 2 stapelbedden en gingen iets eten. Onze mond brandde na een eerste kleine hap en dus aten we niet zo veel. ’s Avonds maakten we dit echter goed door in het guesthouse heerlijke (Belgische) frietjes te eten.
Maar zei Gretel daar dat ze eigenlijk liever rijst eet????
Ze wordt nog een echt Chinees meisje!
Ze is ook al gek op de huisdiertjes hier. Eén ervan noemt ze Knorrie. Kan er iemand een betere naam vinden voor een echt knorrend varkentje?

31 oktober
De Wenshu Temple is een belangrijke boeddhistische tempel waar je, naast de vele monniken die er leven, ook heel veel mensen ziet die er wierookstokjes komen branden. Sommige mensen verbrandden er zelfs geld. Wij vinden dat raar in België, maar hier is dat dus heel normaal, want daarmee betaal je eigenlijk een boete voor gemaakte zonden en blijft een goede plaats in het hiernamaals verzekerd.
Maar het zouden geen Chinezen zijn, als ze daar ook niet iets zouden op vinden. Zo wist iemand te vertellen dat ze in het hiernamaals het onderscheid niet zien tussen echt geld en vals geld. En dus verkopen ze hier heel veel vals geld, klaar om te verbranden voor Boeddha. Zou die al iets gemerkt hebben van de inflatie?

1 november
Chengdu is dé plaats om reuzenpanda’s te zien en zo stond een ontmoeting met deze dieren vandaag op ons programma. Heel schattig zien ze eruit. We zagen ze in bomen klimmen, melk drinken, bamboe vreten, slapen enz.
Gretel en Sebastian waren er gek op.

2 november
3 bussen namen we vandaag om in Qingchengshan te geraken waar we onze picknick aten en wat rondwandelden. We namen er kleine aardewegen tussen de bomen door de berg omhoog en genoten van de rust en de natuur. We zagen mooie rupsen en vlinders en zelfs een kleine slang kruiste ons pad, maar die verdween snel in het struikgewas toen we dichterbij kwamen.

3 november
Als je hier een busticket koopt, hoort daar ook een verzekering bij. En dat verwondert ons niet echt als je de rijstijl van vele Chinese buschauffeurs bekijkt. Gelukkig kwamen wij wel steeds op de bestemming waar we wilden zijn. Al was dat vandaag op een slakkentempo (door een verkeersongeluk en verschillende wegenwerken). Maar we hadden nog voldoende tijd om in Leshan de reuzenboeddha te (be)zoeken. Boeddhistische monniken werkten in de 8ste eeuw 90 jaar lang aan deze grootste boeddha ter wereld.
71 m hoog is hij en hij kijkt uit over de samenvloeiing van 3 rivieren. Langs trappen aan de zijkant konden we hem bekijken van verschillende kanten en hij is inderdaad indrukwekkend. Maar ook het park er rond nodigt uit om te wandelen. We ontdekten er boeddha’s à volonté, in allerlei groottes, vormen, kleuren en houdingen. Soms moest je er wel een steile klim voor over hebben, maar dat hield Gretel en Sebastian niet tegen om van de ene naar de andere te huppelen. Terug op de bus vielen dan ook al snel weer de oogjes dicht.

4 november
Op Tianfu Square namen we afscheid van Mao, de vele Chinezen en de drukke straten. We hebben nog net genoeg geld om Gerrit en de kindjes naar het wetenschapsmuseum te laten gaan dat enorm boeiend bleek te zijn. Het was alleen jammer dat ons niet verteld werd dat het museum reeds om half 5 de deuren zou sluiten. De tijd om het museum te bezoeken was dus veel te kort. Wie het museum volledig wil ontdekken, moet immers om 9 uur aan de ingangsdeur staan!

5 november
Op de luchthaven zien we steeds minder spleetoogjes. We vliegen immers met een Thaise luchtvaartmaatschappij over Bangkok naar Bangalore. Ons avontuur in China zit er op. Het is hier heel goed meegevallen. We hopen alleen dat de Chinezen snel wat meer respect krijgen voor het milieu en de natuur in dit immens grote land. En door het vliegtuigraampje kijken we nog even naar de bergen onder ons.